Linguas romances

Linguas romances
Андрей Тихомиров

As linguas romances, un grupo de linguas relacionadas da familia Indoeuropea que se desenvolveu a partir do lat?n, incl?e o espa?ol, o portuguеs, o catalаn, o Galego, o francеs, o Occitano, o italiano, O Sardo, o Romanche; o rumano, o moldavo, as? como as linguas Dаlmatas que desapareceron no sеculo xix. As linguas romances xurdiron no proceso de Romanizaciоn polos Romanos de vastos territorios no sur, suroeste e no centro de Europa Occidental desde o sеculo iii a.c. ata o sеculo ii d. c. A lingua latina plantada polos Romanos, despois de interactuar coas linguas locais dos habitantes ind?xenas, serviu como fonte de educaciоn para futuras linguas Romances. O lat?n, como lingua ga?adora, converteuse na lingua base de todas as linguas Romances. Historicamente estreitamente relacionadas co lat?n, as linguas Romances ao longo dos sеculos do seu desenvolvemento foron en gran parte diferentes da lingua latina.

Андрей Тихомиров

Linguas romances

As linguas romances, un grupo de linguas relacionadas da familia Indoeuropea que se desenvolveu a partir do lat?n, incl?e o espa?ol, o portuguеs, o catalаn, o Galego, o francеs, o Occitano, o italiano, O Sardo, o Romanche; o rumano, o moldavo, as? como as linguas Dаlmatas que desapareceron no sеculo xix. As linguas romances xurdiron no proceso de Romanizaciоn polos Romanos de vastos territorios no sur, suroeste e no centro de Europa Occidental desde o sеculo iii a.c. ata o sеculo ii d. c. A lingua latina plantada polos Romanos, despois de interactuar coas linguas locais dos habitantes ind?xenas, serviu como fonte de educaciоn para futuras linguas Romances. O lat?n, como lingua ga?adora, converteuse na lingua base de todas as linguas Romances. Historicamente estreitamente relacionadas co lat?n, as linguas Romances ao longo dos sеculos do seu desenvolvemento foron en gran parte diferentes da lingua latina. As linguas romances, e polo tanto as s?as novelas populares, sufriron varios cambios no seu desenvolvemento.

A historia da lingua rumana е tan contraditoria como a historia do pobo rumano. Esta inconsistencia е explicada por d?as razоns: a falta de fontes histоricas, especialmente escritas, as? como os intereses pol?ticos. Hai varias versiоns do desenvolvemento da lingua rumana, que se basean en diferentes interpretaciоns da historia do pobo rumano. En xeral, a cronolox?a da formaciоn da lingua rumana moderna sobre a base do lat?n popular daco е a seguinte::

* as linguas autоctonas Dos Balcаns (Getas, Dacios, Mesas, Ilirios, etc.)) ao sеculo II d.c.;

* lat?n popular (Dacia Romana como parte do Imperio Romano • dos sеculos II—III D. c;

* Lat?n balcаnico dos sеculos IV-VII antes da migraciоn Eslava;

* o per?odo Do biling?ismo Eslavo-Romance dos sеculos VIII—xi;

* formaciоn Da lingua Proto—rumana dos sеculos XII-XIII;

* Lingua antiga rumana ou Valaca dos sеculos XIV—xviii;

* Lingua galega do sеculo XIX – xxi •

A versiоn oficial da historia da lingua rumana, reco?ecida pola maior?a dos historiadores modernos, basеase na teor?a da Rаpida Romanizaciоn Da Dacia Occidental. Segundo esta teor?a, o Imperio Romano colonizou Dacia nun per?odo bastante curto nos sеculos II—III D.c. A Romanizaciоn ling??stica intensiva de Dacia probablemente tivo lugar incluso antes da toma de parte das terras Dacias Polo Emperador Traxano. Despois da captura do territorio ao norte do Danubio despois de 102-103 d.c., ata a sa?da das tropas E administraciоn Romanas en 275 d. c., a Romanizaciоn dos Dacios continuou.

O discurso popular latino da Dacia Romana nos sеculos II-III d.c. a?nda estaba nun ?nico espazo ling??stico e cultural do imperio e mantivo contacto con el. A influencia das linguas autоctonas intensificouse sо despois do debilitamento do imperio nos sеculos III—vi, e ata agora o discurso latino dos Balcаns era sо un dialecto da lingua latina. Aqu?, como en todas as outras provincias do imperio, penetraron os Primeiros Celtas e Italianismos, que conseguiron espallarse En dacia.

Ao mesmo tempo, a periferia da аrea do lat?n popular Na Pen?nsula Balcаnica dа aos procesos de evoluciоn un carаcter peculiar. En primeiro lugar, O lat?n vernаculo Dos Balcаns Foi En Gran Parte Italianizado, xa que a maior?a dos colonos eran De Italia e as innovaciоns ling??sticas no discurso italiano chegaron A Dacia en ondas, o que explica a proximidade do rumano ao italiano, co que ten moito mаis en com?n que con outras linguas Romances. As?, en rumano e italiano, a forma plural unificadora dos substantivos en-s non tivo tempo de enraizar, como en todas as linguas Romanas Occidentais, a mesma forma en-s, pero xa para a designaciоn da segunda persoa singular do tempo presente do verbo foi substitu?da pola forma en-i en italiano e rumano.

A ausencia de cidades En Dacia e a forte influencia do sistema comunal primitivo dos Getas e Dacios tamеn levaron ao feito de que, a diferenza das rexiоns occidentais, as cidades non se desenvolveron aqu? (un grupo De campamentos militares Romanos foi destru?do axi?a), non hab?a cultura urbana, non hab?a redes de escolas Romanas e educaciоn Romana. O alfabeto latino non se conservou en dacia. As?, despois da sa?da dos Romanos, o lat?n vernаculo da poboaciоn Romance e Romanizada dos Balcаns permaneceu como a lingua falada da poboaciоn pastoral rural, non cargada pola influencia do lat?n clаsico. Culturalmente, outro legado importante de Roma foi a adopciоn do Cristianismo primitivo por familias mixtas e Romanizadas.

A pesar da rаpida asimilaciоn das poboaciоns Autоctonas Ilirias e Dacias, o lat?n vernаculo dos Balcаns conservou alg?ns lexemas perifеricos destas linguas, e tamеn comezou a sufrir unha adaptaciоn fonеtica de acordo coa estrutura ling??stica das linguas de substrato, do mesmo xeito que o lat?n Vernаculo da Galia adquiriu elementos Celtas e Espa?a – Mediterrаneos. Nos sеculos III – vi, o lat?n popular sufriu unha serie de cambios fonеticos bastante significativos espec?ficos desta rexiоn. Alg?ns dos cambios foron debido а evoluciоn interna da lingua latina do sistema de tensiоn tоnica ao power one, pero o resultado final dos cambios fonеticos foi debido а influencia do substrato.

A migraciоn Dos Eslavos nos sеculos VII—. converteuse no segundo momento central na formaciоn da lingua rumana. As migraciоns De Eslavos ao territorio do Imperio bizantino foron bastante masivas e levaron а Esclavizaciоn gradual das rexiоns centrais dos Balcаns. Como resultado, a poboaciоn non Eslava permaneceu sо na periferia da pen?nsula (no extremo sur—Gregos e Albaneses e no extremo norte – os antepasados dos Romaneses modernos – Valacos). Este feito De Esclavizaciоn masiva da poboaciоn е bastante sorprendente en si mesmo, xa que a lingua oficial do imperio era o grego, que ti?a unha rica historia e tradiciоn literaria. A?nda que foi falado por unha parte significativa da poboaciоn ao sur Do Danubio, o grego nunca se converteu na lingua nativa para a maior?a da poboaciоn da pen?nsula, e o seu alcance gradualmente estreitouse con cada sеculo, ata que foi ameazado de ser suplantado pola lingua turca ao final do per?odo medieval. A?nda mаis ling?istas e historiadores modernos estаn sorprendidos por outro feito: como sabes, os Eslavos trasladаronse ao territorio dos Balcаns desde os cаrpatos ucranianos e Os Cаrpatos, е dicir, de norte a sur. Pero como explicar entоn a persistente preservaciоn da poboaciоn De fala Romana precisamente ao norte, e non ao sur do Danubio, onde foi principalmente asimilada? Dun xeito ou doutro, a poboaciоn Eslava, como os Alemаns no Imperio Romano De Occidente, е rapidamente inclu?da na vida pol?tica, econоmica e cultural do Imperio bizantino e Da Pen?nsula Balcаnica. Os Eslavos estаn a facer intentos activos e bastante exitosos para crear o seu propio estado, aparece o primeiro reino b?lgaro, liderando unha anexiоn activa das terras dos antigos imperios. Ademais, a diferenza dos reinos bаrbaros de occidente, o reino b?lgaro estа formado pola maior?a Eslava (con nobreza Turca), e a lingua oficial convеrtese na antiga lingua Eslava (e non latina), para a que se introduciu o alfabeto Cir?lico. Ademais, durante as migraciоns Eslavas, unha parte significativa dos Eslavos transitan polo territorio da antiga Dacia, establecеndose al?, como o evidencian numerosos topоnimos Eslavos no territorio de Roman?a e Moldavia, entrando en estreitos contactos coa poboaciоn Romаnica local.