Губляючы мары

Прайшло два месяцы. Гэты тыдзень для Насцi выдаyся цяжкiм. Яна цяпер зусiм не чакала нейкiх цудаy. Вясновы светлы дзень выклiкаy у Насцi жаданне атрымаць нешта лепшае i хутчэй, чым яна магла сабе дазволiць, але yсё заставалася як ёсць.

На думку Насцi, прайшло шмат часу да гэтага дня, з таго часу, як яна брала ручку y рукi y апошнi раз i нешта пiсала вартае аб яе yнутраным свеце, яе душы. Знаходзячыся y адзiноце, лежачы на ложку, яна з сумам успамiнала сваё мiнулае. На памяць прыходзяць розныя знаёмыя людзi, якiя жывуць значна лепш чым яна. Ёй хацелася для сябе i для yсёй сям'i такога ж лепшага жыцця. Але y гэты момант Насця адцягнулася, яе тэлефон зазванiy. Яна трохi тузанулася, спахапiлася i yзяла слухаyку.

Звонкi голас даносiyся з слухаyкi, ён адразу ж пацiкавiyся, цi кажа з iм тая самая Насця, якую ён шукае.

– Так. Гэта я… – адказала Насця.

– Мня клiчуць Станiслаy Мацiч, я прадстаyляю друкаванае агенцтва “Poet of creation”. Вы нам дасылалi свой рукапiс, сваю працу i пакiнулi гэты нумар у якасцi кантакту з вамi… Мы прачыталi вашу рукапiс. Яна дзiyная! Я хачу вас павiншаваць, мы гатовыя выдаць гэты твор. Але перш мы б хацелi сустрэцца з вамi для абмеркавання yсiх дэталяy. Вы зможаце да нас пад'ехаць у блiжэйшы тыдзень? – зашчабятаy прадстаyнiк агенцтва.

Стан Насцi змянiyся, яна быццам забыла yсе словы i не магла паверыць, што з ёй гэта yсё адбываецца. Адчувая трывогу i задавальненне, Насця yсё ж загаварыла.

– Дзякуй! Так, вядома, я змагу прыехаць. – хутка адказала яна.

– Добра. Тады, лепш запiшыце нашы кантакты i мой нумар тэлефона! – голас з тэлефона стаy больш спакойным.

Насця пацягнулася да стала i yзяла дрэнна завостраны аловак.

– Так. Дыктуйце!

Насця цвёрда сцiскала аловак, якi злёгку выводзiy адрас на паперы.

– Вам пазней прыйдзе лiст, на якiм будзе спiс дакументаy, якiя вы павiнны мець пры сабе. – дадаy голас.

Пасля гэтага яны развiталiся. Насця была yзрушаная званком. Яна неадкладна yзяла добра пiшучую ручку i перапiсала адрас i тэлефон агенцтва. Унутры Насцi бурлiлi пачуццi радасцi, яны сталi прыбываць у вялiкай колькасцi i хутка выявiлiся на яе твары. Насця yсмiхалася, радавалася. Яе аповед спадабаyся. Сярод маркотных дзён, гэты званок быy яе выратаваннем.

Насця была y захапленнi. Яна пачала разумець, што не дарэмна жыве на свеце. У перыяд гадзiны Насця атрымала электронны лiст, з усiмi патрэбнымi дакументамi, якiя даказвалi ёй, што гэта yсё, што адбываецца не падман.

Яна yся ззяла, вочы блiшчалi. Пачуццi гонару i шчасця прарывалiся.

Праз паyгадзiны y кватэру зайшла мама i брат.

Насця з вялiкiм захапленнем стала дзялiцца, з самымi роднымi людзьмi, сваёй радасцю.

– Мамулечка!!! – усклiкнула, накiравалася да матулi Насця. – Мам, мне патэлефанавалi!!! Яны патэлефанавалi!

– Хто патэлефанаваy? – са здзiyленнем спытала мама.

– Мне патэлефанавалi з агенцтва. Памятаеш, я кнiгу сваю адпраyляла? Дык вось, яны мне нядаyна патэлефанавалi! Ім мой аповед спадабаyся i яны запрасiлi мяне да сябе! – сказала Насця.

Мама абняла дачушку. Сашка, не разумеючы прычыну радасцi мамы i сястры, але бачачы iх шчаслiвае паводзiны, абняy iх усiх.

– Якая ж ты y мяне малайчына! Я ж казала табе, што б ты раней часу не перажывала. – сказала мама.

Вочы Кацi набiралiся вадой ад таго, якая дачка была шчаслiвая цяпер. Яна даyно не бачыла яе такой зiхатлiвай.

– Мамуль, я пайду пагляджу, як дабрацца да iх. – сказала Насця i yцякла y пакой.

Некалькi хвiлiн яна вывучала маршрут. Насця вярнулася, падышла да мамы i села побач.

– Мне здаецца, што мне не хопiць грошай на паездку. – цiха, засмучана сказала Насця. – Я yсё палiчыла: цягнiкi, гасцiнiцу. І yлiчваючы, што y нас у сям'i грошай i так мала…можа мне не ехаць?!

– Нiчога, хопiць. Не перажывай! Пачакай… – адказала мама.

Каця сышла y iншы пакой i праз пару хвiлiн вярнулася.

– Вось трымай! Гэтага павiнна хапiць. – сказала мама, аддаючы нейкую частку сваiх зберажэнняy.

– Мамуль, але гэта ж апошнiя грошы?! – са здзiyленнем сказала Насця. – Я не магу yзяць!

– Бяры! Не апошнiя…магчыма, гэтыя грошы зменяць тваё жыццё. – мама настойвала на сваiм. – Іншага шанцу можа i не быць. Ты павiнна паехаць!

Насця яшчэ доyга перабiрала y галаве тое, што з ёй адбываецца.

“Магчыма, гэта пераверне мой свет!” – спадзявалася Насця.

Насця yзяла пару дзён водпуску на працы, за свой кошт. Бо надышоy той дзень, калi ёй трэба з'ехаць у сваё маленькае падарожжа.

Сёння на вакзале было не занадта шматлюдна, у гэты буднi дзень панядзелка. Голас гучна аб'яyляy якiя прыбылi i ад'язджаюць цягнiкi. Вось i патрэбны цягнiк для Насцi прыбыy на пiрон вакзала. Пара садзiцца y цягнiк. У шлях яна yзяла з сабой толькi маленькую сумачку i y руках трымала чыгуначныя квiткi. У яе грудзях нешта зашчыкатала ад хвалявання. Вядома, яна не yпершыню пакiдала свой маленькi гарадзiшка, але адчуваннi невядомага, новага, яе трывожылi. Правесцi Насцю прыйшла яе мама. Каця была пад уплывам суму, перажывала за дачку, мама абняла яе. Слёзы пацяклi y яе з вачэй, для Кацi дачка яшчэ зусiм юная дзяyчынка. Каця y апошнi раз пацалавала дачку i выцерла пару кацiyшыхся слязiнак.

– Ну…мам, не перажывай! Я туды i назад, хутка вярнуся. Ты чаго, не плач, а то я таксама зараз заплачу. – сказала Насця.

– Так, ты маеш рацыю. Усё, я спакойная. – сказала мама i пасля дадала. – Ты адна i y невядомым вялiкiм горадзе будзеш…я перажываю…

Цягнiк вось-вось кранецца. Насця забегла y яго, месца яе было каля вакна, якое выходзiла на вакзал, адкуль яна магла бачыць сваю маму. Наперадзе яе чакаy вялiкi шлях. Горад Корст знаходзiyся далёка, паyкраiны трэба праехаць Насцi, каб дабрацца да сталiцы.

Ідучы ад вакзала, Каця вельмi перажывала за дачку i з вялiкай надзеяй старалася думаць толькi аб добрым. Яна супрацiyлялася таму, што Насця yжо дарослае дзiця, што дачка гатовая пакараць невядомыя дарогi. Каця верыла y яе, нягледзячы на свае хваляваннi.

Падчас паездкi, маладая пiсьменнiца, таксама хвалявалася за зыход паездкi, як i яе мама. Яе палохала тое, што яна не здолее справiцца з гэтай новай роляй. Насця yяyляла сабе сябе, калi яна выйдзе з цягнiка. Выбiрала, што ёй лепш сказаць i што ж рабiць з усёй гэтай падзеяй, калi яна прыбудзе y агенцтва. Як не паказацца бязглуздай i зусiм слабой у вачах новых для яе людзей.

За вакном мiльгалi дрэвы i станцыi, цягнiк iшоy па раскладзе.

У шэсць гадзiн вечара Насця прыбыла y сталiцу Корст. Па прыбыццi Насця патэлефанавала маме, паведамiла, што yсё добра. Насця накiравалася да выхаду, дзе размясцiлiся таксi. Аyтамабiляy было некалькi, Насця села y прыстойнае таксi, назву якога яна выдатна ведала.

Па шляху y гатэль, дваццацiтрохгадовая Насця адкрывала для сябе новы свет. Насця нявольна марыла, каб гэта падарожжа працягвалася. Шматтысячныя агнi, якiя yпрыгожвалi вячэрнi горад, закахалi яе адразу. Гэтая прыгажосць архiтэктуры yражвала яе i яна старалася старанна yбачыць усё тое, што мiльгала за шклом аyтамабiльнай дзверцы. Ва yсе бакi па тратуары рухалiся людзi. Гатэлi, крамы з кветкамi, крамы з футрамi, гульнявыя клубы, рэстараны – раскошныя вясёлыя вулiцы.

Насця не бачыла нiчога падобнага, яна трапiла y асаблiвае месца. Яна даволi хутка фатаграфавала yсё гэта асяроддзе, з думкай, што yсiмi здымкамi яна падзелiцца з мамай i братам. Насця не раз перад прыездам бачыла гэты горад на малюнках i вось, цяпер яна тут, бачыць яго y жывую.

Прыехаyшы y гатэль, яна засялiлася y нумар, адкуль пасля патэлефанавала зноy дадому i падзялiлася yсiм акружэннем, усiмi yражаннямi y гэты вечар. Яна захаплялася i быццам не верыла, што яна сёння тут, у прыгожым горадзе, у прыгожым нумары гатэля, дзе вокны выходзiлi на галоyную вулiцу.

Пагаварыyшы з роднымi, Насця дастала yсе свае наяyныя грошы, пакiдаючы банкаyскую картку y кашальку, на якой амаль не заставалася грошай. Яна падлiчыла yсе магчымыя будучыя выдаткi i суаднесла iх з кiшэннымi грашыма. Усё было вельмi суадносна. Галоyнае, не трацiць дарма. Сабраyшы yсё назад, Насця спяшалася легчы y ложак i адпачыць ад паездкi. Калi яна легла, думкi аб заyтрашнiм днi турбавалi яе i перашкаджалi хутка заснуць.

Ранiца была ранняй, Насця не магла доyга спаць. Трэба было старанна папрацаваць над падачай свайго вобраза пiсьменнiцы i над усiм, што тычылася кнiгi. Яна рана yстала, прывяла сябе y парадак патэлефанавала маме. У восьмай гадзiне яна спусцiлася yнiз, выселiлася з нумара i накiравалася раyнамерным крокам у бок размяшчэння друкаванага выдання. Вялiкi шум, вялiкая колькасць людзей, якiя спяшаюцца, для яе было yсё гэта нязвыкла. Яна iшла пешшу, каб з эканомiць хоць трохi грошай. Яна i так даволi шмат выдаткавала за мiнулы дзень. Ісцi было даволi нямала, хвiлiн сорак iшла Насця па ранiшнiм, ажыyленым горадзе. Дабраyшыся да патрэбнага будынка, Насця трохi прыпынiлася, аддыхалася, сабралася з думкамi i расчынiла yваходныя шырокiя дзверы.

Пазней, у будынку друку, з ёй сустрэyся лiтаратурны агент Капiч. Сiвы, стройны i высокi мужчына. Ён бачыy злёгку разгубленую юную дзяyчыну. Капiч засведчыy Насцю, супакоiy яе, паказаyшы маючы дакумент, што ён той самы чалавек, якiм прадстаyляyся раней па тэлефоне i яyляецца цяпер. Мужчына быy гаваркiм i седзячы y сваiм кабiнеце з Насцяй, ён уручыy ёй першы адзiнкавы асобнiк яе кнiгi, як узор будучага тыражу. На яго думку, Насцiна кнiга павiнна закрануць кожнае неабыякавае сэрца чытача. Капiч быy шырока вядомы многiм у лiтаратурным грамадстве. Ён меy вялiкi yплыy, салiднае фiнансавае становiшча. Усё дзякуючы таму, што ведаy, як падаць твор свету i пры гэтым зарабiць.

Насця yсё таксама няёмка сябе адчувала, гэты новы вобраз ёй быy не звыклы, але яна старалася паказаць сябе з добрага боку. Насця выдатная сабой, добрае выхаванне мамы yклала y яе выдатны стрыжань паводзiн.

Пасля доyгай размовы, Насця адчула спакой. Яна трымала y руцэ адзiны свой асобнiк кнiгi, трымала сваю будучыню. Насця гартала твор, усё было цудоyна. Ёй падабалася iлюстрацыя вокладкi, падабалася yся падача друку.