Ляцець у неба

Автор

Дмитрий Максимович Акулич

Жанр

Cтихи и поэзия

Год написания книги

2020

<< 1 2 3 4 5 6 7 8 ... 38 >>

На страницу:

Перейти

4 из 38

Настройки чтения

Размер шрифта

Высота строк

Поля

Пасля заходу сонца, я хутчэй,

Бягу ад хвалевых чарцей.

Ад тых, хто хоча патапiць

У бруду фальшы i хлуснi!

Схаваць мяне, а больш спынiць:

Каб да вяршыняy я не змог дайсцi.

Не азiраючыся. Шпарка. Я далёка!

Змагу працягнуць марыць зноy

І yглядаючыся, як расквiтае зорка,

Я прыбяру свой парасон.

Паблiзу, да мяне, але гэта здаецца.

І нятутэйшая, чужая, ад мяне!

А я ж далей, дзе родная з'явiцца.”

Усё ж я веру, веру y сябе!

01.2019

*****

Каго хачу я падмануць?

Цябе, сябе, а можа yсiх астатнiх?

Хачу старонку разгарнуць –

Тут не хапае папярэднiх!

Так! Я iх сарваy, спалiy!

Сапраyдныя засталiся старонкi.

Я рады, што гэта я стварыy –

Навёy у сабе парадкi.

Боль ад сябе я адчапiy,

Думкi дрэнныя зляцелi.

Старонак момант не спынiy,

Да попелу яны згарэлi.

І без мiнулага мне добра.

Словы кладуцца нiбы лiст!

Не душыць, не сцiскае кобра

І без увагi пралятае свiст.

Жыву я сённяшняй паэмай,

Не адступаючы назад!

Я рады, што з гэтай зменай,

Пабудаваy я новы лад!

10.2017

*****

Павольна апускаюцца сняжынкi.

Быццам бы, вецер не кранае iх.

І цiхiм днём, нiбы парушынкi,

Цiхенька, сядуць на мой дом.

І на двары, на даху, па yсёй акрузе –

Іх вельмi шмат сабралася зiмой.

І колькi iх яшчэ да нас прыбудзе,

Каб усё схавалася пад коyдру, белiзной?!

А снежань, толькi зараз распачаyся

І кажа нам, што змены падышлi.

І з першым снегам ён не памыляyся,

Усё як трэба, глядзiм у календары.