Өрәк җаны

– ?йе, ты?лыйм, – кин?т С?кин?не? т?се ?зг?рде, ул агарынып китте ??м б?тен ?ан ачысы бел?н сыгып чыгарды, – Я, хода!..

Х?с?н борчылып аны? янына килде.

– Кем ул анда?

Хатын д?шм?де. Х?с?н телефонны? кайсыдыр т?йм?сен? басты. Шалтыратучыны? тавышы х?зер б?тен ?йг? я?гырый иде. Х?с?нг? ул тавыш ничектер таныш кебек тоелды. «Кайда ишеттем со??»– дип уйлады ул. Тик исен? т?шер? алмады. «Тоеладыр гына…»– диде ахырда.

– С?кин?, дим, С?кин?! Ник д?шмисе?? Н?рс? булды? – дип ныкышты тавыш.

– Син… Син кайдан… Кайдан шалтыратасы??..

– Кибетт?н. Я аптырама инде. Кайткач, барсын да а?латырмын.

С?кин?не? кулыннан трубка т?шеп китте.

– Я, ходай… Аннан кайтып була мени?!. – дип пышылдады ул ?залдына.

Тик аны? с?зен ишеттел?р.

– Ялгышлык килеп чыккан, С?кин?…– диде тавыш кыенсынып кына, – Ялгышлык…

– Туктале, кем со? син?.. Ник шаяртасы?? Шулай шаярырга ярый мени?!– С?кин? мен?-мен? елап ?иб?рер сыман иде.

– Шаярмыйм мин, С?кин?,– Тавыш калтыранды, – Шаярмыйм. Мин – Закир?ан.

С?кин?не? иренн?ре дерелд?п куйды.

– Без Закир?анны ?ирл?дек бит инде, —диде ул, к?зл?рен м?лдер?теп, – Минем ?ле бик кайгылы чагым. Зин?ар, б?т?н алай кыланмагыз.

Ул телефон т?йм?сен? басты. Бипелд?г?н тавыш ишетелде.

– Вот, нахал! Кулыма килеп эл?кс?ме! – дип ?т?чл?нде Х?с?н, – К?рм?г?нен к?рс?т?м юнсезне?…

Тагын телефон шалтырады. С?кин? т?йм?г? басты.

– С?кин?, тагын мин ?ле бу. Закир?анны ?ирл?дек, дисе?ме син?

–?йе. ?ч к?н элек.

– Моны? булуы м?мкин т?гел!

С?кин? мо?суланды:

– М?мкин ик?н шул…

Теге башта югалып калдылар шикелле.

– Туктале… ? мин кем со?, алайса?

– Чама?ны белебр?к эч?рг? кир?к! – дип кызды С?кин?, – Башы?ны югалтмаслык итеп…

??м телефон т?йм?сен? басты.

– Нинди псих булды со? бу?

– ? тавышы чынлап та охшаган, – диде С?кин? икел?нг?нд?й итеп, – Каберенн?н шалтыратмыйдыр бит инде…

Тынлык урнашты.

Авыр тынлык.

– Кулыма эл?ктер?м мин аны, – диде Х?с?н. Аны? ярсуы чын й?р?кт?н иде.

–? бит ул килерг? д? м?мкин…– С?кин? уйга калды.

– Килсен! Ботарлыйм мин аны!

Хатын а?а назлы караш ташлап алды.

– Юк, кадерлем. Ярамый. ?ирл?г?небезг? ?ч кен? к?н. Икебезне берг? к?рс?л?р килешеп бетм?с.

Тын калдылар.

Берсе бер с?з д?шм?де. Икесене? д? к??еленд? ?лл? нинди авыр тойгы иде.

– Син кайт инде б?ген, ?аным, – диде С?кин?.

Х?с?н каршы килм?кче иде д?, хатынны? хаклы ик?нен а?лап тыелып калды. ?йе, чынлап та кайтырга гына кала инде х?зер. ?лл? нинди тиск?ре к?н булды б?ген. ?ле теге ?р?к. ?ле бу телефон маньягы. Тьфу!..

С?кин? йокы б?лм?сен? чыкты да киемн?р к?т?реп килде.

– Мен?. Си?а б?л?к?й булыр инде. Тик нишлисе?…

Чынлап та берн?рс? д? эшл?п булмый иде. Х?с?н Закир?анны? киемн?рен киде. Чалбары тар да кыска да иде, ? к?лм?ге кендект?н ген?. Бу киемд? ул бик м?р?к? к?ренс? д? берсене? д? к?л?се килм?де.

– Такси гына тотарсы? инде, – диде С?кин?, – Мен? си?а юллык акча. ?ит?р бит?

Акча ?ит?рлек иде. Эх, акыллы да хатын инде бу С?кин?! Хатын т?гел, алтын! Х?с?н бу мизгелд? С?кин?г? табынырга да ?зер иде.

– Сау бул, ?аным…– Хатын аны? я?агыннан ?беп алды. Х?с?н д? ?беп ?авап бирде, – Сау бул…

– Ис?н кайтып ?ит.

– Ис?н тор. Бер-бер х?л булса, шалтырат.

* * *

Х?с?н чыгып китк?ч, ?й б?тенл?й бушап калды. Хатын ?зен япа-ялгыз итеп тойды. Тир?-якта салкын бушлык кына, тышта – кара?гы т?н, ?йд? – шом.