Писари иблис Наримон. 8

Бадир ду дасташро ба пеш карда ба назди Авранг омад, ки дар болои дасташ як матоъ ва дар болои он матоъ як шамшере меистод. Дар поёни дастаки он шамшер як санги сурхи доирашакл буд.

Самеъ ба Наримон ниго? карду гуфт:

– Ана ?амон шамшери ман?ус.

Авранг о?иста шамшерро гирифту ба Луиза наздик шуд ва гуфт:

– Духтаратро бори охир бубин!

Луиза ба Аидае, ки гирякунон меистод, ниго? карду о?иста гуфт:

– Бубахш!

?амон ла?за Авранг ба Луиза шамшерро зад. Чашмони Луиза ба Аида ниго?кунон кушода монданду дил аз таппиш монд.

– Не! Модар! – бо овози ?астиаш Аида дод зад.

Авранг шамшерро гирифт, ки он шамшер аз хуни Луиза сип – сиё? шуда буд. Танаи Луиза, ки аз ду дасташ овезон меистод, о?иста ба дуди сиё? табдил ёфту ба ?ар тараф па?н шуд. Танаи Луиза ?оиб шуд.

– ?ама бубинад! – гуфт Авранг —Бубинед, ки а?воли хоин ч? тавр мешавад! Сафия, духтарро ба т?даи Флун?о парто!

?амон ва?т Наримон ба Самеъ «Ту дар ?амин ?о ист!» г?ён худ ба пайро?аи тарафи Флун?о давида даромада рафт. ? бе оташ давида мерафт, ки аз торик? ду ?адам пешро дида намешуд. Наримон он санге, ки аз боло ба таги пояш афтида буд, гирифт ва ба боло ниго? кард. ?оло ?ам боло кафида, санг?о ноустувор меистоданд. ?амон замон Аидаро телади?он Сафия аз а?иб меомад. Аида дар пеш буд, Сафия дар як каф оташ бо як даст Аидаро ба пеш тела дода меомад. Наримон барои намоён нашудан ба чет гузаш ва даме, ки он?о ба таги ?амон санг?ои кафида омаданд, Наримон айнан ?амон ?ои кафидпро ба нишон гирифту сангро бо зарб ба боло парронд. Санг рост ба нишон расида, санг?ои боло к?чида фаромаданд. Аида худро ба пеш ва Сафия худро ба а?иб партофтанд. Санг?о фаромада, пайро?аро пурра бастанд. Сафия ва Аида дар ду тараф монданд. Наримон дар тарафи Аида буд. ? бо зуд? ба назди Аида давида омаду овоз набаровардаро ишора кард. Наримон дасти Аидаро дошту он?о ба с?и баромадго? давиданд. Наримон дар дасти дуюмаш оташро пайдо кард ва даме, ки он?о аз Сафия дур шуданд, Наримон савол дод:

– Ба ягон ?оят чизе накард? —

– Не— гуфт Аида —Ту кист??

– Ман Наримон— ?авоб дод ? —Ман иблис ?астам. Барои модаратро аз он?о халос намудан к?шиш намудам, аммо аз дастам наомад. Маро бубахш. ?амдардии маро ?абул намо Аида.

Он?о давида ба баромадго? наздик шуданд. Наримон дасташро бардошт ва баромадго? кушода шуд.

?амон ва?т Сафия ба санг?о ниго?кунон истод ва санг?о худ аз худ ба ?ой?ои фаромадаашон баргашта часпиданд. Ро? боз мисли пештара кушода шуд.

Дар ин ?о баромадго? низ кушода шуда буд, Наримон ба Аида ниго? карду гуфт:

– Зудтар бош! Ба ?ой?ои дур бирав, ки туро касе ёфта натавонад.

Аида Наримонро ба о??ш гирифту гуфт:

– Ташаккур! – ? ба чашмони Наримон ниго? карду суханашро давом дод—Ту иблис нест?! Дар ?алби ту хислат?ои инсон? ?астанд, нек? ?аст. Ин хислат одамиро нишон меди?ад!

? давида ба баромадго? рафта ?уштак кашид, ки як аспи норан?ии болдоре парида омад. М?й ва думи асп сафед буд. Аида ба асп савор шуда, ба Наримон бори дигаре ниго? карду парида рафт. Наримон баромадго?ро п?шид ва дид, ки Сафия омада истода буд. ? ба девор часпида, ба болои пайро?а баромад. Сафия Наримонро надид, аммо п?шидашавии баромадго?ро дид. Сафия он ?оро аз дигар кушоду аз ?афои Аида баромада рафт. Наримон ба поён фаромаду аз пайро?а ба а?иб баргашт. Дар поён ?ама иблис?о бо кори худашон, Авранг дар ?узури худаш хотир?амъ ва бепарво нишаста буд, ки г?ё чизе содир нашуд. Аммо Наримон худашро намефа?мид. ? дар кадом ?олат будагиашро намедонист. ? ба хонаи худаш даромад. Ба назди ? Самеъ омад ва савол дод:

– Ч? шуд? Оё Аидаро ба т?даи Флун?о партофт?

– Не— ?авоб дод Наримон —Ман намондам. ?ро аз баромадго? баровардам. Дар бораи ин ?е? кас надонист.

– Оё ?уши ту дар ?ояш аст? – гуфт Самеъ —Агар дониста монанд ?аётатба ну?та мемонанд. Барои дигарон ?они худро дар хатар мондан ч? зарур? Мурад, мурдангирад.

Наримон ба Самеъ ниго? кард ва гуфт:

– Барои дигарон худро ?урбон кардан. Ин хислати иблис?о нест, ?амин тавр?

– Бале— гуфт Самеъ.

– Самеъ— гуфт Наримон бо овози хом?ш? —Як савол ди?ам.

– Биде?.

– Нек? ва ?алб чист?

– Намедонам— ?айронона ?авоб дод Самеъ —Аз ку?о шунавид? ин гап?оро?

– Аида гуфт— ?авоб дод ? о?иста ба замин ниго? карда —Гуфт, ки дар ман хислат?ои инсон? ?аст ва дар ?албам нек? ву?уд дорад. Гуфт, ки ман иблис нестам!

– Дар ?а?и?ат— гуфт Самеъ —Ту ба иблис?ои дигар монанд нест?. Р?зе инро ман ба падарам низ гуфтам ва ? туро…

Самеъ гапашро то охир нарасонид.

– Маро ч?? – пурсид Наримон ба чашмони ? ниго? карда.

– Туро ?аромхун номид— ?авоб дод Самеъ.

– ?аромхун? – Наримон дар ?айрат монд —Авранг Аидаро ?амин тавр номид. Аз ин бармеояд, ки мо бо Аида якхела будаем. Хуни ман ?ам омехта аст? Падарам ба ман модарат иблис ва ?ро одамон куштаанд гуфта буд.

– Наримон, ту ин гапро аз ман нашунавид?. Фа?мо! – гуфт Самеъ —Ман рафтам.

Самеъ баромада рафт.

?ама гап?ои Аида, Авранг ва Камар як ба як ба пеши назари Наримон меомад:

«Ту иблис нест?!,«Дар ?алби ту одамигар? ?аст, нек? ?аст», «Ин во?еаи нахустин дар Тираго? нест», «Агар маро падарам г??, ин гап?оятро дигар наг?», «Модар», «Бубахш», «Маро куш, ?ро сар де?»

Наримонро чизе азоб медод, ва мехост, ки бо овози баланд дод бизанад.

Фасли ча?орум

Вазифа ба Самеъ

Дар тарафи дигари Тираго? бошад, Авранг ва Бадир меистоданд. Сафия ?оло наомада буд ва он?о аз гурехта рафтани Аида бехабар буданд.

– Чаро, ки Сафия ?оло бар нагашт— гуфт Авранг —То устухони ?амон ?аромхун тамом шудан, аз манзара ?аловат бурда истодааст.

Авранг ба Бадир боз ?ам ?иддитар ниго? карду суханонашро давом кард:

– Бадир, ?озир ту рафта, ба назди ман писарат Самеъро ор! Сабабашро баъд мефа?м?!

– Хуб— гуфт Бадир ва баромада рафт. ? ба назди Самеъ, ки дар даруни т?даи иблис?о буд, рафта гуфт: