Последний отзыв
Удивительная книга. Как никогда актуальна сегодня. Язык и стиль автора настолько тонок, лёгок и изыскан, что легко поведёт читателя в мир героев, кото...
Далее
По всем вопросам обращайтесь на: info@litportal.ru
(©) 2003-2024.
✖
Белорусский дневник – 2022
Настройки чтения
Размер шрифта
Высота строк
Поля
Час вечны толькi для душы?
Яе адказ не чуем…
Дык, можа, час i ёсць душа?
О, Божа yсемагутны!
Няyжо y iх доля спарыша —
І y гэтым тайны сутнасць?
Ну што магчыма тут змянiць?
Што перайначыць можам?
Нiколi нам не адмянiць,
Што маем воляй Божай.
І толькi зрэдку y галаве
Адказ мiльгне яскрава:
У кожным з нас Сусвет жыве
З душой – дзiвоснай явай.
* * *
Свабода, сумленне i смеласць —
вось што патрэбна душы,
а разам яны – яе спеласць, —
як пра душу нi кажы.
Свабода – каб з вольным размахам
лятала, як птушка, яна,
каб далеч жыццёвага шляху
была ёй заyсёды вiдна.
Сумленне – каб чыстым усюды
быy след тваiх рук на зямлi,
i каб анiякага бруду
пакiнуць яны не змаглi.
А смеласць – каб чорныя хмары
ты мог разганяць. Без яе
i кроку не зробiш да мары,
не спраyдзiш памкненнi свае.
* * *
Не папракай мяне за шчырасць,
Не дакарай за праyду yслых.
Я разумею: б'е пад дых…
Не папракай мяне за шчырасць,
Спадзевам мне – твой цяжкi yздых.
І пройдзе з часам, знiкне прыкрасць.
Не папракай мяне за шчырасць,
Не дакарай за праyду yслых.
Каханай
Убачыy я тваю натуру,
Чароyны стан i воблiк твой —
Пачуццi выбухнулi бурай,
І з той хвiлiны сам не свой.
Гасподзь ствараy цябе як мару,
І пабажыцца я гатоy:
Твой бюст, тваю скульптуру твару
Не зможа вылепiць нiхто.
Твая пяшчота пэндзля варта! —
Яна ракой з душы цячэ,
І Рэпiн не знайшоy бы фарбаy
Для таямнiц тваiх вачэй.
Шкада, не чуy маэстра Моцарт! —
Магу аспрэчыць галавой —
Нiкому больш не хопiць моцы
Пакласцi y ноты голас твой.
Твой воблiк так паэтаy вабiць! —
У сэрцах iх гарачы хмель.
І Пушкiн з Лермантавым, мабыць,
Пайшлi б адчайна на дуэль.
Тваю жаночую натуру
Не для мастацкiх мэт – о не! —
Не для карцiн, не для скульптуры —
Стварыy Бог толькi для мяне.
Народны дыягназ
Ад чаго арытмiя y сэрцы?
Уцякала ад смерцi.
Ад чаго туман у галаве?
Чужым розумам жыве.
Ад чаго балiць жывот?
Ад сямейных згрызот.
Ад чаго трашчаць косцi?
Ад злосцi.
Ад чаго свярбяць вочы?
Ашукаць хтосьцi хоча.
Яе адказ не чуем…
Дык, можа, час i ёсць душа?
О, Божа yсемагутны!
Няyжо y iх доля спарыша —
І y гэтым тайны сутнасць?
Ну што магчыма тут змянiць?
Што перайначыць можам?
Нiколi нам не адмянiць,
Што маем воляй Божай.
І толькi зрэдку y галаве
Адказ мiльгне яскрава:
У кожным з нас Сусвет жыве
З душой – дзiвоснай явай.
* * *
Свабода, сумленне i смеласць —
вось што патрэбна душы,
а разам яны – яе спеласць, —
як пра душу нi кажы.
Свабода – каб з вольным размахам
лятала, як птушка, яна,
каб далеч жыццёвага шляху
была ёй заyсёды вiдна.
Сумленне – каб чыстым усюды
быy след тваiх рук на зямлi,
i каб анiякага бруду
пакiнуць яны не змаглi.
А смеласць – каб чорныя хмары
ты мог разганяць. Без яе
i кроку не зробiш да мары,
не спраyдзiш памкненнi свае.
* * *
Не папракай мяне за шчырасць,
Не дакарай за праyду yслых.
Я разумею: б'е пад дых…
Не папракай мяне за шчырасць,
Спадзевам мне – твой цяжкi yздых.
І пройдзе з часам, знiкне прыкрасць.
Не папракай мяне за шчырасць,
Не дакарай за праyду yслых.
Каханай
Убачыy я тваю натуру,
Чароyны стан i воблiк твой —
Пачуццi выбухнулi бурай,
І з той хвiлiны сам не свой.
Гасподзь ствараy цябе як мару,
І пабажыцца я гатоy:
Твой бюст, тваю скульптуру твару
Не зможа вылепiць нiхто.
Твая пяшчота пэндзля варта! —
Яна ракой з душы цячэ,
І Рэпiн не знайшоy бы фарбаy
Для таямнiц тваiх вачэй.
Шкада, не чуy маэстра Моцарт! —
Магу аспрэчыць галавой —
Нiкому больш не хопiць моцы
Пакласцi y ноты голас твой.
Твой воблiк так паэтаy вабiць! —
У сэрцах iх гарачы хмель.
І Пушкiн з Лермантавым, мабыць,
Пайшлi б адчайна на дуэль.
Тваю жаночую натуру
Не для мастацкiх мэт – о не! —
Не для карцiн, не для скульптуры —
Стварыy Бог толькi для мяне.
Народны дыягназ
Ад чаго арытмiя y сэрцы?
Уцякала ад смерцi.
Ад чаго туман у галаве?
Чужым розумам жыве.
Ад чаго балiць жывот?
Ад сямейных згрызот.
Ад чаго трашчаць косцi?
Ад злосцi.
Ад чаго свярбяць вочы?
Ашукаць хтосьцi хоча.
Другие электронные книги автора Владимир Николаевич Кулик
Последний отзыв
Удивительная книга. Как никогда актуальна сегодня. Язык и стиль автора настолько тонок, лёгок и изыскан, что легко поведёт читателя в мир героев, кото...
Далее